Editorial

Editorial

Στην πορεία των Ελληνικών Σιδηροδρόμων, εκτός από τα ιστορικά εκείνα στοιχεία που συνθέτουν τη διαδρομή τους από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, σημαντική θέση κατέχουν οι εγκαταστάσεις και το τροχαίο υλικό, που αποτελούν «μνημεία»[1] της βιομηχανικής αρχαιολογίας της χώρας μας. Η βιομηχανική αρχαιολογία,[2] όρος σχετικά καινούργιος και σαν τέτοιος άγνωστος ίσως στο ευρύ κοινό, ερευνά, καταγράφει, διασώζει, αποκαθιστά και αναδεικνύει όλα εκείνα τα κατάλοιπα του παρελθόντος που συνθέτουν τη βιομηχανική και τεχνική μας κληρονομιά. Στην τεχνολογία των σιδηροδρόμων,[3] αναφερόμενοι σε εγκαταστάσεις, εννοούμε[4] τα κτίρια των επιβατικών σταθμών όλων των κατηγοριών, τα κτίρια των στάσεων και των φυλακίων, τους αποθηκευτικούς χώρους, τα μηχανοστάσια, τα εργοστάσια, τα κτίρια της διοίκησης και εκμετάλλευσης των γραμμών καθώς και τις κατοικίες του προσωπικού των σιδηροδρόμων. Σαν εγκαταστάσεις αναφέρονται επίσης οι σιδηροτροχιές, ο μηχανολογικός και πάσης φύσεως τεχνικός εξοπλισμός και τα τεχνικά έργα, όπως είναι τα αναχώματα, οι γέφυρες και οι σήραγγες. Αναφερόμενοι στο τροχαίο υλικό εννοούμε, τις μηχανές και τα βαγόνια όλων των τύπων και κατηγοριών. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις και τα μεγάλα τεχνικά έργα, που δημιουργήθηκαν από τις εταιρείες που κατασκεύασαν τα σιδηροδρομικά δίκτυα και πού διασώζονται μέχρι σήμερα, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αργοπεθαίνουν από τα στοιχεία της φύσης αλλά και από την αδιαφορία και τα συμφέροντα των ανθρώπων. Σκοπός του ιστολογίου είναι να παρουσιάσει μία γενική εικόνα των κτιριακών εγκαταστάσεων και του μουσειακού κυρίως τροχαίου υλικού, των σιδηροδρομικών δικτύων της Μακεδονίας, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Και αυτό γίνεται στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας, που σκοπό έχει, αφ’ ενός να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει το ευρύ κοινό, αφ’ ετέρου, να θέσει τους αρμόδιους ενώπιον των ευθυνών τους σε ζητήματα που αφορούν την πολιτιστική και τεχνολογική κληρονομιά της Ελλάδας. Τη σιδηροδρομική μας κληρονομιά. Στην αυγή του 21ου αιώνα, ο αέρας του εκσυγχρονισμού που πνέει στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους, παρασέρνει και αφανίζει συνάμα, ιστορία ενός και πλέον αιώνα.



[1] Η κήρυξη κτιρίου ως έργου τέχνης ή ιστορικού διατηρητέου μνημείου γίνεται σύμφωνα με το Ν. 1469/1950 «περί προστασίας ειδικής κατηγορίας οικοδομημάτων και έργων τέχνης μεταγενέστερων του 1830», με το άρθρο 52 του Κ.Ν. 5351/1932 «περί Αρχαιοτήτων» και με το Ν. 2039/1992 «περί κύρωσης της σύμβασης για τη προστασία της Αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Ευρώπης».

[2] Ο πρώτος που προσδιόρισε τον όρο Βιομηχανική Αρχαιολογία ήταν ο Donald Dudley, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Birmingham της Αγγλίας, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και οι πρώτες μελέτες οφείλονται στον καθηγητή Michael Rix. Bλ. Rainer Slotta, Εισαγωγή στη Βιομηχανική Αρχαιολογία, Μτφ. Άγη Παπαδοπούλου, Αθήνα (ΠΤΙ. ΕΤΒΑ), 1992 και Pinard Jacques, Η Βιομηχανική Αρχαιολογία, Μτφ. Γιώργου Σπανού, Αθήνα (ΠΤΙ. ΕΤΒΑ), 1992.

[3] Οι απαρχές της τεχνικής των σιδηροδρόμων σύμφωνα με την γνώμη πολλών ειδικών, βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα. Βλ. Εισήγηση του Χ. Η. Χαλαζιά, στο Α΄ Βαλκανικό Συνέδριο με θέμα «Σιδηρόδρομοι και Πολιτισμός», Θεσσαλονίκη 4 -5 Νοεμβρίου 1994. Πρβλ. Τότε τ. 56 (1995), σ. 9, Δ. Παπαδημητρίου, «Σιδηρόδρομοι στην Αρχαία Ελλάδα», στο Αλεξάνδρεια. Σιδηρόδρομος και πόλη. 1894-1994. Αφιερωματική έκδοση για τα 100 χρόνια σιδηροδρομικής σύνδεσης Θεσσαλονίκης- Μοναστηρίου και η επίδραση στην Αλεξάνδρεια. Αλεξάνδρεια 1994, σ. 11-12.

[4] Όλγα Τραγανού – Δεληγιάννη «Οι σιδηρόδρομοι και η ιστορία τους. Έρευνες και προσπάθειες διάσωσης και προστασίας» Ιστορία της Νεοελληνικής Τεχνολογίας, Α΄ τριήμερο εργασίας, Πάτρα 21-23 Οκτωβρίου 1988, Πρακτικά, Αθήνα (ΠΤΙ ΕΤΒΑ) 1991, σ. 154. Πρβλ. Κ. Γ. Αμπακούμκιν, Σιδηρόδρομοι, Αθήνα (Συμμετρία), 1990.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Σιδηρόδρομος Αρχαιολογικής Ανασκαφής Δελφών (Delfi Excavations Railway 1892-1903)



Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου

Στη συνεδρία της 14ης Οκτωβρίου 1892 της Γαλλικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Επιγραφών (Académie des Inscriptions et Belles-Lettres), αναγνώσθηκε επιστολή (Αθήνα, 30 Σεπτεμβρίου 1892) του Γάλλου αρχαιολόγου και διευθυντή της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών Théophile Homolle (1848-1925)[1]. Ο επί κεφαλής της συστηματικής αρχαιολογικής ανασκαφής στους Δελφούς[2] ενημέρωσε τον γραμματέα και τα μέλη της Ακαδημίας ότι είχε  τοποθετηθεί και ήταν έτοιμο για χρήση το σιδηροδρομικό δίκτυο στην υπό ανασκαφή περιοχή του χωριού Καστρί (Δελφοί)[3].
Théophile Homolle
© Académie des Inscriptions
et Belles-Lettres (Γαλλία)
Ένα χρόνο νωρίτερα, στις 6 Απριλίου 1891 είχε κυρωθεί από τη Βουλή των Ελλήνων η σύμβαση η οποία είχε υπογραφεί μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Γαλλικής Κυβέρνησης στις 23 Ιανουαρίου 1887[4] «περί αρχαιολογικής ανασκαφής εν Δελφοίς» (ΦΕΚ 126/Α/6-5-1891).
Για την ευκολότερη μεταφορά των αδρανών υλικών από τους χώρους της ανασκαφής στους χώρους εναπόθεσης κατασκευάστηκε από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο του 1892 σιδηροδρομικό δίκτυο του συστήματος Decauville, συνολικού μήκους 1.800/m και πλάτους γραμμής 500/mm (Χάρτης 1). Η σχεδίαση του εργοταξίου και η τοποθέτηση των σιδηροτροχιών πραγματοποιήθηκε από τον Γάλλο μηχανικό Henry Convert[5] ο οποίος είχε έρθει νωρίτερα στην Ελλάδα για να αναλάβει εργασίες των σιδηροδρόμων της Πελοποννήσου. Ο Convert εξόπλισε το δίκτυο με περιστροφικές πλάκες, ψαλίδια και βαγονέτα, ενώ προσέλαβε το κατάλληλο προσωπικό[6], δημιουργώντας παράλληλα χώρους αποθήκευσης και επισκευής του δικτύου και του τροχαίου υλικού. Μεταξύ του 1892 και 1896 είχαν αγορασθεί 57 βαγονέτα και διάφορα ζώα (άλογα, μουλάρια) για την έλξη τους. Σταδιακά μέχρι το 1897, τοποθετήθηκαν άλλα 1.200/m γραμμής, με αποτέλεσμα το συνολικό μήκος του δικτύου (σε πλήρη εφαρμογή) να ανέρχεται στα 3 χιλιόμετρα (Χάρτης 2). Το επίτευγμα ήταν μεγάλο καθώς η τοποθέτηση των σιδηροτροχιών πραγματοποιήθηκε σε έδαφος με μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Μετά το πέρας των ανασκαφών (1903) το σιδηροδρομικό δίκτυο αποξηλώθηκε και μεταφέρθηκε μαζί με τα βαγονέτα στη Δήλο, όπου χρησιμοποιήθηκε για τις ανασκαφικές εργασίες που είχαν αρχίσει στο νησί.  
Επεξεργασμένο τοπογραφικό διάγραμμα των αρχαιολογικών ανασκαφών στους Δελφούς. Σχεδιάστηκε το 1894 από τον γάλλο μηχανικό Henry Convert. Με κόκκινο χρώμα σημειώνεται το αρχικό σιδηροδρομικό δίκτυο Decauville με πλάτος γραμμής 500/mm και μήκος 1.800/m. Το πρωτότυπο σχέδιο δημοσιεύθηκε στο Bulletin de correspondance hellénique, τ. 18 (1894) © Bibliothèque nationale de France.  
Επεξεργασμένο τοπογραφικό διάγραμμα των αρχαιολογικών ανασκαφών στους Δελφούς. Σχεδιάστηκε το 1897 από τον γάλλο μηχανικό Henry Convert. Με κόκκινο χρώμα σημειώνεται το σιδηροδρομικό δίκτυο Decauville με τις επεκτάσεις του (συνολικό μήκος 3.000/m). Το πρωτότυπο σχέδιο δημοσιεύθηκε στο Bulletin de correspondance hellénique, τ. 21 (1897) © Bibliothèque nationale de France. 
Αρχαιολογική ανασκαφή στους Δελφούς (1893). Στη φωτογραφία διακρίνονται οι: T. Homolle, E. Pontremoli, L. Sortrais, H. Eustache, E. Bourguet, G. Millet, H. Convert
© École française dAthènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο (1892). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 121, εικ. 59. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο. Φωτογραφία του Ε. Bourguet (1893). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 181, εικ. 89. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο (22 Απριλίου 1893). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 165, εικ. 75. © École française dAthènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο (17 Μαΐου 1894). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 167, εικ. 78. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο (17 Μαΐου 1894). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 166, εικ. 77. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο (1892). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 164, εικ. 74. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο. Φωτογραφία του Henry Convert. Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 182, εικ. 90. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο (30 Απριλίου 1893). Δημοσιεύθηκε στη μελέτη La redécouverte de Delphes (1992), σ. 171, εικ. 82. © École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο.
© École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο.
© École française d’Athènes.
Αρχαιολογικές ανασκαφές στους Δελφούς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο.
© École française d’Athènes.
Καστρί 1891. Λίγο πριν ξεκινήσει η Μεγάλη Ανασκαφή (1892-1903). Το μικρό χωριό το οποίο είχε κτιστεί πάνω στα ερείπια των αρχαίων Δελφών απαλλοτριώθηκε για τις ανάγκες της αρχαιολογικής έρευνας και μεταφέρθηκε σε γειτονική τοποθεσία. Δημοσιεύθηκε στη μελέτη του Georges Radet: L’histoire et l’oeuvre de l’École française d'Athènes. Paris: A. Fontemoing, 1901, σ. 301 © Bibliothèque nationale de France.
Pierre Amandry, Jean-François Bommelaer, Photis Dassios [επιμ.],1992


ΦΕΚ 126/Α/6-5-1891


[1]. René Cagnat, «Notice sur la vie et les travaux de M. Théophile Homolle», Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (Paris), τ. 71 (1927), № 4, σ. 296-313.
[2]. Théophile Homolle, «Topographie de Delphe», Bulletin de correspondance hellénique, τ. 21 (1897), σ. 256-320 [οι σελίδες 297-320 είναι αριθμημένες εκ παραδρομής ως 397-420]. Πρβλ. Jean Marcadé, «Delphes retrouvé», Comptes rendus des séances de l’Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (Paris), τ. 136 (1992), № 4, σ. 801-809 και Platon Pétridis, «Delphes dans l’Antiquité tardive: première approche topographique et céramologique», Bulletin de correspondance hellénique, τ. 121 (1997), № 2, σ. 681-695.
[3]. Theophile Homolle, «Lettre du directeur de l’École française d’Athènes», Comptes rendus des séances de l’Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (Paris), τ. 36 (1892), № 5, σ. 336-337.
[4]. Η υπογραφείσα σύμβαση του 1887 είχε παραμείνει ανενεργή μέχρι το 1891. 
[5]. Marie-Christine Hellmann, «Les architectes de l'École française d'Athènes», Bulletin de correspondance hellénique, τ. 120 (1996), σ. 191-222.   
[6]. Από τα 220 άτομα που απασχολούνταν στις ανασκαφές τα 70 εργάστηκαν στο σιδηροδρομικό δίκτυο.